Η Χριστιανική Εκκλησία εμφανίστηκε στον κόσμο το 33 μ.Χ., σαν ένα εργαστήριο που σκοπό είχε την μεταμόρφωση και την απολύτρωση του ανθρώπου από την άγνοια, την αμαρτία και τις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου μέσω της γνώσης της αλήθειας και της πίστης στον αναστημένο Χριστό.
Χωρίς κεντρικά γραφεία, οργάνωση, σπουδαγμένους ιεραποστόλους, κήρυκες και ρήτορες χωρίς χρήματα και μέσα, ταπεινά και αθόρυβα, οι πρώτοι Χριστιανοί έφεραν σε πέρας την αποστολή τους, η οποία ήταν ο ευαγγελισμός του κόσμου.
Η Εκκλησία του Χριστού για τέσσερις αιώνες αψηφώντας διωγμούς, κινδύνους και θάνατο κατέπληξε τους πάντες, βάζοντας σε αμηχανία ακόμη και τους εξουσιαστές.
Όπως όμως πρόβλεψε ο αρχηγός της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός, «ήλθε ο εχθρός και έσπειρε ζιζάνια…» (Ματθαίος ιγ΄ 25) και ως αποτέλεσμα επήλθε η προφητευθείσα μεγάλη «αποστασία» (A΄Τιμόθεον δ΄1-3). Η Εκκλησία περιήλθε στην εξουσία και επιρροή των αυτοκρατόρων που δέχθηκαν τον Χριστιανισμό. Όλοι πλέον έπρεπε να ασπάζονται το δόγμα που στήριζαν αυτοί. Έτσι ο Αρειανός διάδοχος-γιος του Κων/νου-Κώνστας Α, προκλητικά δήλωσε «δόγμα της εκκλησίας είναι ότι εγώ αποφασίζω…». Το 380 μ.Χ. ο Θεοδόσιος δια νόμου (Codex Theodosianus 16:10,12) υποχρέωσε τους πάντες να γίνουν «ορθόδοξοι χριστιανοί» και έδιωξε τους αρχαιολάτρες, έκλεισε τους ναούς τους και έπαψε η ανεξιθρησκία. Όσοι επίσκοποι αντιστάθηκαν στους εξουσιαστές, όπως ο Ιωάννης ο Χροσόστομος (+407) πέθαναν στην εξορία.
Απέμεινε ένα μικρό υπόλοιπο κατά την αψευδή υπόσχεση του Χριστού (Λουκάς ιβ΄32) και έτσι πάντα υπήρχαν στη γη οι πραγματικοί Χριστιανοί. Όλες οι πύλες του άδη, δεν μπόρεσαν να νικήσουν αυτό το πιστό «μικρό υπόλοιπο».
Μετά από 12 αιώνες σκοταδιού, ήλθε η αναγέννηση και η μεταρρύθμιση του 15ου αιώνα και οι άνθρωποι άρχισαν να ψάχνουν την αρχική νικηφόρα Πίστη, την «πίστη που παραδόθηκε μια φορά για πάντα στους αγίους…» (Ιούδας 3), απαλλαγμένη από το σκοτάδι του Μεσαίωνα και τις διδασκαλίες των συμβιβασμένων αποστατών από την διδασκαλία των πατέρων της των πιστών οι οποίοι έχουν σαν θεμέλιο ζωής και πίστεως τον αδιάψευστο και κρυστάλλινο Λόγο του Θεού. Από αυτόν τον «λαό της Βίβλου» ιδρύθηκε η Πατρολογία με σκοπό την ανίχνευση της διδασκαλίας της αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας (33-451 μ.Χ).
Μεταξύ των Ελλήνων (ειδικά της Μ.Ασίας) μέσω ιεραποστόλων και προσωπικής μαρτυρίας από τον 18ο αιώνα και μετά συγκροτήθηκαν πλήθος εκκλησιών του Ευαγγελίου. Ταυτόχρονα σχεδόν την ίδια εποχή πολλοί άνθρωποι που ανήκαν στο «λαό της Βίβλου». Με πρωτοπόρο τον Ιωάννη Γουέσλεη (1703-1791) άρχισαν να ζητούν την αρχική δύναμη, την ενδυνάμωση εξ ύψους, απορρίπτοντας την παρωδία ενός «χρίσματος» αοράτως και αναισθήτως. Επιθύμησαν να γίνουν κοινωνοί της χαρισματικής ζωής και πείρας που είχε λησμονηθεί μέσα στους αιώνες της τυπολατρίας. Δεν θεωρούσαν ότι το προνόμιο της πνευματικής ζωής, είναι μόνο γι’ αυτούς που ζουν μακριά από τον κόσμο. Κατανόησαν ότι πλησίαζε ο καιρός της Όψιμης/Έσχατης βροχής, ουσιαστικά μιας δεύτερης παγκόσμιας έκχυσης του Αγίου Πνεύματος: «Ζητείτε παρά του Κυρίου υετόν εν τω καιρώ της όψιμου βροχής και ο Κύριος θέλει κάμει αστραπάς και δώσει εις αυτούς βροχάς όμβρου…» (Ζαχαρίας ι΄1).
Άρχισαν παντού να μαρτυρούνται εκχύσεις, στις Ανατολικές ΗΠΑ και τον Καναδά, μεταξύ ευσεβών Πρεσβυτεριανών στην Αρμενία, μεταξύ ευσεβών Αγγλικανών στη Βρετανία, μεταξύ ευσεβών Ορθοδόξων στη Ρωσία, στην Ινδία, στην Ουαλία, κ.α. Η μεγαλύτερη διαρκούσα έκχυση ξεκίνησε στην Τοπήκα του Κάνσας το 1901, υπό τον Κάρολο Πάρχαμ (1873-1929) γνωστή ως το «Κίνημα της Αποστολικής Πίστης», η οποία σε σύντομο διάστημα έφθασε στο Λος Άντζελες, όπου σε ένα ταπεινό κτίριο υπό τον επίσκοπο Γουίλιαμ Σέημουρ (1870-1922) για 1000 μέρες κατέφθαναν από όλη την οικουμένη στη περίοδο 1906-1909 για να βαπτιστούν με το Άγιο Πνεύμα. Ο Ορθόδοξος αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Παπαστεφάνου, ένας ήρωας που αντιμετώπισε διώξεις και απειλές από ένα στυγνό κατεστημένο όπως κάποτε ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος (+1022), γιατί τόλμησε να δηλώσει όπως εκείνος ότι έλαβε «αισθητά» το Άγιο Πνεύμα έγραψε για την έκχυση στην Αζούζα: «…Από στάβλο ζώων έμελλε να προέλθει η νέα ελπίδα και δύναμις για τον απεγνωσμένο Χριστιανικό κόσμο, όπως ο στάβλος της Βηθλεέμ-η Αζούζα-έγινε πηγή και απαρχή της ελπίδας και λυτρωτικής δύναμης για κάθε ψυχικώς πεινώντα και διψώντα άνθρωπο…» (Η παγκόσμια έκχυση του Αγίου Πνεύματος υπό Ορθοδόξου απόψεως, Αθήνα 1976, σελ. 149).
Οι πρώτοι Έλληνες που έλαβαν μέρος σε αυτή την ευλογημένη έκχυση επέστρεψαν στην πατρίδα φέρνοντας τους σπόρους της αποκατάστασης της αρχικής Πίστης. Ο Δ. Κατρισιώσης στις αρχές του 1924 έφτασε στο χωριό του, τα Βάγια Βοιωτίας μιλώντας για την ανάγκη της έκχυσης του Αγίου Πνεύματος, ιδρύοντας μια μικρή ομάδα, ακολούθησε ο Μιχαήλ Κούννας (1888-1990), ο οποίος ίδρυσε την πρώτη Αποστολική Εκκλησία στα Κάτω Πετράλωνα το 1927. Στο κίνημα της Πεντηκοστής προσχώρησαν πλήθος πιστών από τον Ευαγγελικό λαό της Βίβλου, όπως ο πάστορας της ΕΕΕ Κατερίνης, Γ. Αναστασιάδης (1872-1942), ο πρεσβύτερος Χ. Σιδηρόπουλος της ίδιας εκκλησίας κ.α. και προοδευτικά άνθρωποι από την ορθόδοξη θρησκεία.
Το 1966 το σύνολο των Αποστολικών εκκλησιών υπό την ηγεσία του Λ. Φέγγου, ανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη και αποκαλέστηκε ΕΑΕΠ και διοργανώθηκε η μητέρα Εκκλησία στην οδό Ευπόλιδος 8, και η πρωτότοκος αυτής ΕΑΕΠ Νίκαιας.
Την ίδια εποχή μια περιοχή που ήταν αγρότοπος, ονόματι Κερατσίνι (μια σύνθεση από την Κερατιά που φύτρωνε εκεί και το όνομα του ιδιοκτήτη όλης της περιοχής ονόματι Γκίνη) άρχισε έντονα να αστικοποιείται και ρπόσφατα είχε ιδρυθεί ο Δήμος Κερατσινίου. Μέχρι τα τέλη του προηγούμενου αιώνα είχε γίνει ένα πολυπληθέστατο προάστιο εκτεινόμενο σε όλα τα νοτιοδυτικά του ευρύτερου πολεοδομικού συγκροτήματος Πειραιώς ευρισκόμενο περίπου 14 χλμ. από το κέντρο της Αθήνας.
Το πνεύμα του Θεού εργαζόταν στο μυαλό και στις καρδιές πολλών αδελφών, αρκετά χρόνια πριν τη σύλληψη της ιδέας για μια Αποστολική Εκκλησία στο Δήμο Κερατσινίου, και ιδιαίτερα στον ιδρυτή της ΕΑΕΠ Λεωνίδα Φέγγο. Η σύλληψη της ιδέας έγινε τα Χριστούγεννα του 2004 σε μια κοινωνία αδελφών.
Ειδικότερα επτά χρόνια πριν την ίδρυση της Εκκλησίας (2005) μία προσωπική κλήση από τον Θεό δόθηκε στον τωρινό επίσκοπο της εκκλησίας και συνοδεύθηκε από ένα προσωπικό μήνυμα από τον Θεό στη σύζυγο του, δύο χρόνια πριν την ίδρυση της εκκλησίας. Η υλοποίηση της ιδέας για την ίδρυση της εκκλησίας έγινε από την επιμονή των αδερφών που πρωτοστάτησαν στο έργο αυτό (Γρηγόρης Σπανός, Γιώργος Καραπιπέρης, Γιάννης Κουρεβέσης, Γιάννης Κριεκούκης, Σπύρος Κούρτης) και την πρακτική-πνευματική βοήθεια των αδελφών Στέλιο Τορομανίδη, επίσκοπο της ΕΑΕΠ Κερκύρας και του γενικού επισκόπου της ΕΑΕΠ, Λεωνίδα Φέγγο.
Μετά από πολύ προσευχή στο τέλος της Άνοιξης του 2005, βρέθηκε μια ωραία αίθουσα στη Λεωφόρο Δημοκρατίας 137 που θα στεγαζόταν ο Ευκτήριος οίκος της ΕΑΕΠ Κερατσινίου. Εδώ υπήρχε μια Θεϊκή παρέμβαση για την κατασκευή του χώρου που μας αύξησε την πίστη. Οι εργασίες κατασκευής του χώρου ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2005 (ευχαριστούμε τον Θεό για τον κ. Νίκο Γκούμα, ιδιοκτήτη του χώρου που μας βοήθησε εμπράκτως και υπέρ του δέοντος για την κατασκευή της αίθουσας) και συνεχίστηκαν τον Σεπτέμβριο με τη βοήθεια και συμπαράσταση όλων των αδελφών της εκκλησίας. Υπήρξαν κάποιες δυσκολίες για την ομαλή διεξαγωγή ίδρυσης της εκκλησίας, όμως επενέβη ο Θεός στις καρδιές πολλών αδελφών, από πολλές εκκλησίες (τους ευχαριστούμε για την στήριξη τους), αλλά ιδιαίτερα στους αδελφούς του Κερατσινίου. Μέσα στην ομίχλη άστραψε ένα φως, μέσα από τα δάκρυα μιας αδελφής.
ΑΜΠΕΛΟΣ ΑΓΑΠΗΤΗ
Εν εκείνη τη ημέρα ψάλλετε προς αυτήν, Άμπελος αγαπητή· εγώ ο Κύριος θέλω φυλάττει αυτήν· κατά πάσαν στιγμήν θέλω ποτίζει αυτήν· διά να μη βλάψη αυτήν μηδείς, νύκτα και ημέραν θέλω φυλάττει αυτήν· οργή δεν είναι εν εμοί· τις ήθελεν αντιτάξει εναντίον μου τριβόλους και ακάνθας εν τη μάχη; ήθελον περάσει διά μέσου αυτών, ήθελον κατακαύσει ταύτα ομού· ή ας πιασθή από της δυνάμεώς μου, διά να κάμη ειρήνην μετ’ εμού· και θέλει κάμει μετ’ εμού ειρήνην. (Ησαίας κζ΄2-5)
Η εκκλησία ξεκίνησε να λειτουργεί την Κυριακή 6-11-2005. Η παρουσία του Θεού ήταν έντονη, η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη, οι υποσχέσεις του Θεού ελπιδοφόρες (Οι σπείροντες μετά δακρύων εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει…Ψαλμός ρκς΄). Τα εγκαίνια έγιναν στις 26-11-2005 με την παρουσία πολλών εργατών και αδελφών από πολλές αδελφικές εκκλησίες. Ευχαριστούμε όλους τους αδελφούς που μας βοήθησαν πνευματικά και υλικά στο έργο αυτό, ο Θεός να ανταποδώσει. Ζητάμε ταπεινά συγνώμη σε όσους στενοχωρήσαμε μέσα στο ζήλο μας και για τα λάθη που κάναμε μέσα στις δυσκολίες για την ομαλή διεξαγωγή ίδρυσης της εκκλησίας. Πιστεύουμε ο Θεός να γεφυρώσει κάθε χάσμα που δημιουργήθηκε και να γιατρέψει κάθε πληγή, διότι όλοι κοπιάζουμε για την εξάπλωση και διάδοση του Ευαγγελίου.
Με τη μαρτυρία της ΕΑΕΠ Κερατσινίου πολλοί άνθρωποι στην τοπική κοινωνία απέκτησαν την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ζωντανός, βαπτίστηκαν στο νερό, στο Άγιο Πνεύμα και μαθητεύουν τα λόγια του Θεού για να Τον πλησιάσουν περισσότερο και να αποκτήσουν τον χαρακτήρα του Υιού Του.
Η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής Κερατσινίου δεν μάχεται άτομα ή εκκλησίες ή άλλα χριστιανικά δόγματα, αλλά ζητά να αποκατασταθεί η αλήθεια του Ευαγγελίου και να αντικατασταθούν τα νεκρά δόγματα και οι φανατισμοί που προστέθηκαν ανά τους αιώνες με τον αρχικό ζωντανό Χριστιανισμό όπως μας τον παρέδωσαν οι Απόστολοι στις Αγίες Γραφές και διαφύλαξε η αρχαία Ελλάδα.
«Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.» (Επιστολή Ιούδα 3)
